Jak uniknąć problemów w związku ?
Pierwszy rok związku kobiety i mężczyzny ma w sobie olbrzymią moc. Od jego przebiegu będzie zależało dalsze życie obydwu partnerów. Jeśli okres ten wypadnie pomyślnie, wówczas istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo zaręczyn oraz małżeństwa. Po roku czasu Ona będzie wiedziała czy jesteś leniem, bałaganiarzem czy może lekkoduchem. Dlatego właśnie tak bardzo ważne jest Twoje zachowanie w przeciągu tych dwunastu miesięcy. W artykule tym dowiesz się jakich jest 10 najczęstszych błędów w związku i jak ich unikać.
Jak uratować człowieka
Gdy człowiek jest zakochany, nie widzi wad partnera, a niektóre wydają mu się wręcz urocze. Motylki jednak nieuchronnie odlatują, średnio po 3 latach, a wtedy część związków się rozpada, bo wiele cech charakteru partnera zaczyna nam zwyczajnie przeszkadzać. On nie jest już tajemniczy, ale mrukliwy, nie wydaje się już taki odważny tylko nierozsądny. To jeszcze nie koniec świata. Teraz przyszedł czas na kompromisy i pracę nad związkiem. Kiedy opadają różowe okulary, zaczynamy bardziej realistycznie patrzeć na ukochanego, weryfikujemy nasze systemy wartości, oczekiwania i dostrzegamy jego wady. Przeszkadza nam, że jest bałaganiarzem i spóźnia się na spotkania. I nie ma w tym nic niepokojącego, to naturalny etap każdej relacji. Część par po tym czasie co prawa się rozpada, ale wielu udaje się zbudować trwały związek. Radzimy jak to zrobić.
Kryzys w małżeństwie
Zgodnie z ogólną teorią kryzysu, kryzys w małżeństwie definiuje się jako zakłócenie stabilności układu w wyniku działania czynnika zewnętrznego bądź wewnątrzrodzinnego. Dotychczasowe strategie radzenia sobie małżeństwa stają się niewystarczające, potrzebne są zmiany i nowe rozwiązania . Czas trwania kryzysu jest ograniczony (6-8 tygodni). Widoczne są zmiany w zachowaniu, działania pojedynczej osoby lub pary są mniej efektywne niż zwykle. Duża część aktywności poświęcana jest na rozładowanie napięć i przypadkowe, najczęściej nieudane próby rozwiązania problemów. Łatwo może dojść do rozpadu małżeństwa.
Kryzys w związku
Metoda na pokanie kryzysu w związku jest prosta i składa się z siedmiu kroków:
* Wróć pamięcią do dni, gdy zakochałaś się w swoim partnerze. Przypomnij sobie dlaczego cię zafascynował i co sprawiło, że zajął szczególne miejsce w twoim sercu.
* Okaż partnerowi więcej wyrozumiałości. Nie tylko ciebie nękają podświadome i świadome lęki i kompleksy. Warto wspierać się wzajemnie, by się z nimi uporać.
* Świadomie zdecyduj, że chcesz dać dotychczasowemu związkowi szansę. Powstrzymaj się od emocjonalnego i fizycznego zdradzania partnera.
* Dołóż starań, aby otoczyć wasz związek aurą bezpieczeństwa i wzajemnego zaufania.
* Sformułujcie cele, do których możecie dążyć wspólnie z partnerem. Życie we dwójkę, jest przyjemniejsze i łatwiejsze, zwłaszcza, gdy można się wzajemnie wspierać w realizacji wspólnych marzeń.
* Odrzuć bezpodstawne, złe myśli na temat partnera. Odkryj i doceń na nowo jego przymioty.
* Pomyśl, że twój parter cię ceni i dostrzega twoje dobre cechy. Musisz być dla niego wyjątkowa, skoro zdecydował się związać właśnie z tobą i z pewnością jest gotów, podobnie jak ty, wiele zainwestować w wasz zawiązek.
* Wróć pamięcią do dni, gdy zakochałaś się w swoim partnerze. Przypomnij sobie dlaczego cię zafascynował i co sprawiło, że zajął szczególne miejsce w twoim sercu.
* Okaż partnerowi więcej wyrozumiałości. Nie tylko ciebie nękają podświadome i świadome lęki i kompleksy. Warto wspierać się wzajemnie, by się z nimi uporać.
* Świadomie zdecyduj, że chcesz dać dotychczasowemu związkowi szansę. Powstrzymaj się od emocjonalnego i fizycznego zdradzania partnera.
* Dołóż starań, aby otoczyć wasz związek aurą bezpieczeństwa i wzajemnego zaufania.
* Sformułujcie cele, do których możecie dążyć wspólnie z partnerem. Życie we dwójkę, jest przyjemniejsze i łatwiejsze, zwłaszcza, gdy można się wzajemnie wspierać w realizacji wspólnych marzeń.
* Odrzuć bezpodstawne, złe myśli na temat partnera. Odkryj i doceń na nowo jego przymioty.
* Pomyśl, że twój parter cię ceni i dostrzega twoje dobre cechy. Musisz być dla niego wyjątkowa, skoro zdecydował się związać właśnie z tobą i z pewnością jest gotów, podobnie jak ty, wiele zainwestować w wasz zawiązek.
Rozmawiać czy milczeć
Będąc w związku z partnerem często zastanawiamy się czy rozmawiać o problemach, czy raczej je przemilczeć i mieć święty spokój - niestety takie rozwiązanie nie przyniesie nam nic dobrego. Powinniśmy rozmawiać o naszych problemach, nawet jeśli powoduje to pewne trudności, a nawet przeradza się w kłótnię. Po jakimś czasie, na pewno wypracujemy sobie takie sposób porozumiewania się dzięki któremu będziemy mogli spokojnie wyrażać swoje pragnienia i będziemy potrafili osiągnąć wspólne rozwiązanie problemu, z którego obydwoje będziemy zadowoleni.
Co zrobić gdy pojawia się konflikt w związku?
Kiedy pojawia się konflikt, zawsze masz do wyboru dwie możliwości: możesz otworzyć się na poznawanie siebie i swojego partnera i odkrywać podłoże waszego konfliktu lub spróbować wygrać (a przynajmniej nie stracić) starając się kontrolować partnera. Każdy z nas stara się kontrolować innych poprzez swoje zachowanie – gniew, obwinianie, osądzanie, uprzejmość, zgodność, upór, rezygnację z miłości, wyjaśnienia, pouczanie, obronę, kłamstwo, itd. Staramy się za wszelką cenę przejąć kontrolę, wywołując przy tym nowe konflikty. Pamiętaj jednak, że zamiast starać się przejąć kontrolę, naucz się od partnera o twoich słabościach i lękach. To bardzo ważne, jeśli zależy ci na poprawie relacji w związku.
Większość ludzi widzi dwa główne zagrożenia: lęk przed porzuceniem i strach przed zatraceniem samego siebie. Kiedy te obawy się uaktywniają, większość osób stara się ochronić przed nimi zaczynając kontrolować swoją drugą połówkę. Jednak jeśli chcesz poznać swój strach, zamiast kontrolować partnera, staraj się go zrozumieć. W ten sposób osiągniesz emocjonalny i duchowy spokój.
Większość ludzi widzi dwa główne zagrożenia: lęk przed porzuceniem i strach przed zatraceniem samego siebie. Kiedy te obawy się uaktywniają, większość osób stara się ochronić przed nimi zaczynając kontrolować swoją drugą połówkę. Jednak jeśli chcesz poznać swój strach, zamiast kontrolować partnera, staraj się go zrozumieć. W ten sposób osiągniesz emocjonalny i duchowy spokój.
Jakie są objawy depresji?
Depresja ze względu na swą złożoną naturę ma szereg różnych objawów. W szpitalnym lecznictwie psychiatrycznym częściej spotyka się rozwinięte formy depresji, które nasileniem swoich objawów nie nastręczają lekarzowi trudności w postawieniu rozpoznania. Lekarz pierwszego kontaktu w swoim gabinecie w większości przypadków ma do czynienia z mało nasilonymi objawami zaburzeń depresyjnych. Takie sytuacje sprawiają trudności diagnostyczne.
Podział depresji na epizod depresyjny, zaburzenia depresyjne nawracające i dystymię - należąca do grupy uporczywych zaburzeń depresyjnych, ma swoje odzwierciedlenie między innymi w nasileniu i rodzaju objawów prezentowanych przez chorych.
Na obraz kliniczny epizodu depresyjnego składa się szereg charakterystycznych cech, nazywanych też objawami podstawowymi albo osiowymi (stanowiącymi centrum zespołu), oraz licznych nieswoistych objawów wtórnych. Symptomy wtórne mogą być odmienne u różnych chorych i prawdopodobnie wynikają z reakcji pacjenta na pojawienie się objawów podstawowych.
Do objawów osiowych należą:
1. Obniżenie nastroju.
Chorzy żyją w stanie stałego smutku i przygnębienia. Nie są w stanie odczuwać radości, szczęścia czy satysfakcji. Bywa, że stają się zobojętniali na wszystkie wydarzenia, które toczą się wokół nich. Osoby cierpiące na depresję tracą zainteresowanie dotychczasowymi zajęciami czy hobby. Przestają odczuwać przyjemność z czynności, które do tej pory im ją sprawiały. Do tego dołączają się takie objawy jak: poczucie własnej bezwartościowości i winy, uporczywe myśli na temat własnej śmierci i samobójstwa.
Zdarza się, że chorzy z zaburzeniami depresyjnymi miewają urojenia (nieprawidłowe konstrukcje myślowe, uważane przez chorego za prawdziwe; najczęściej są to myśli absurdalne, tzw urojenia nihilistyczne - chorzy twierdzą, że nie żyją lub jakaś część ich ciała obumarła) oraz omamy (halucynacje, mogą być: wzrokowe, słuchowe, dotykowe, smakowe, węchowe) słuchowe i wzrokowe.
2. Osłabienie tempa procesów myślowych i ruchowych.
Może się ono objawiać spowolnieniem tempa myślenia i kojarzenia, osłabieniem pamięci. Chorzy ci zaczynają się wolniej poruszać (chodzi tu zarówno o chodzenie czy czynności wykonywane rękami, jak i o spowolnienie i ściszenie mowy). Niekiedy zdarza się, że zupełnie zamierają w bezruchu. Stan taki nazywamy osłupieniem. Bywa jednak, że u chorych pojawia się nadmierne ożywienie ruchowe i niepokój. Osłupienie i nadmierne pobudzenie ruchowe mogą występować naprzemiennie.
3. Objawy depresji z różnych układów i narządów oraz zaburzenia rytmów biologicznych (bezsenność, lub wręcz odwrotnie nadmierna senność) – tak zwane objawy somatyczne.
Do jednych z poważniejszych dolegliwości u chorych na depresję możemy zaliczyć: zaburzenia snu (od bezsenności poprzez częste budzenie się w nocy, do nadmiernej senności w ciagu dnia i nocy (samopoczucie poprawia się w biegiem dnia, najgorzej jest rano). Do tego dochodzi utrata apetytu, spadek lub przyrost masy ciała. Do objawów o mniejszym nasileniu należą: zaburzenia miesiączkowania (brak miesiączki, nieregularne krwawienia miesiączkowe), bóle głowy i karku, potylicy (tak zwane „opasujące bóle głowy”), a także zaparcia i wysychanie błon śluzowych (suchość w jamie ustnej, suche i piekące oczy) oraz spadek libido.
4. Lęk w depresji
Jest w depresji objawem stałym, utrzymującym się nieustannie. Wykazuje falujący przebieg. Może osiągać różne nasilenie (od lęku niewielkiego stopnia do ataków paniki włącznie). Chorzy często „lokalizują” go, między innymi w okolicy serca czy w brzuchu. Nie znaleziono jednoznacznej przyczyny jego występowania. Towarzyszy chorym przez cały czas trwania choroby.
Do objawów mniej charakterystycznych obserwowanych w przebiegu depresji należą także:
Dysforia (zjawisko dosyć powszechne, objawiające się zniecierpliwieniem, rozdrażnieniem, gniewem; często bywa źródłem autoagresji i prób samobójczych)
Tak zwane „sądy depresyjne” – należą do zaburzeń myślenia; przejawiają się negatywnymi opiniami o sobie, własnej przyszłości, zdrowiu i postępowaniu; chorzy pesymistycznie oceniają zarówno swoją sytuację obecną, jak i perspektywy życiowe.
Myśli lub czynności natrętne (uporczywe myśli pojawiające się wbrew woli chorego, jak również pojawiający się przymus wykonania i powtarzania jakiejś czynności) – obserwowane rzadziej od pozostałych objawów; zwykle o treściach nasilających poczucie bezwartościowości chorego
Zaburzenia funkcjonowania w grupie społecznej (rodzinie, miejscu pracy) – zwykle spowodowane spadkiem zainteresowania otaczającym światem; może prowadzić do całkowitego zerwania kontaktu z otoczeniem.
Uczucie ciągłego zmęczenia
Przebieg depresji u poszczególnych chorych jest różny. Nasilenie objawów bywa też różne w każdym nawrocie depresji u jednego pacjenta. Wiek odgrywa tu rolę. Mianowicie osób młodych depresja częściej przebiega łagodnie, natomiast w wieku późniejszym choroba przybiera na sile. Epizod depresyjny może trwać różnie długo – od kilku dni do kilku tygodni, miesięcy, a nawet lat.
Podział depresji na epizod depresyjny, zaburzenia depresyjne nawracające i dystymię - należąca do grupy uporczywych zaburzeń depresyjnych, ma swoje odzwierciedlenie między innymi w nasileniu i rodzaju objawów prezentowanych przez chorych.
Na obraz kliniczny epizodu depresyjnego składa się szereg charakterystycznych cech, nazywanych też objawami podstawowymi albo osiowymi (stanowiącymi centrum zespołu), oraz licznych nieswoistych objawów wtórnych. Symptomy wtórne mogą być odmienne u różnych chorych i prawdopodobnie wynikają z reakcji pacjenta na pojawienie się objawów podstawowych.
Do objawów osiowych należą:
1. Obniżenie nastroju.
Chorzy żyją w stanie stałego smutku i przygnębienia. Nie są w stanie odczuwać radości, szczęścia czy satysfakcji. Bywa, że stają się zobojętniali na wszystkie wydarzenia, które toczą się wokół nich. Osoby cierpiące na depresję tracą zainteresowanie dotychczasowymi zajęciami czy hobby. Przestają odczuwać przyjemność z czynności, które do tej pory im ją sprawiały. Do tego dołączają się takie objawy jak: poczucie własnej bezwartościowości i winy, uporczywe myśli na temat własnej śmierci i samobójstwa.
Zdarza się, że chorzy z zaburzeniami depresyjnymi miewają urojenia (nieprawidłowe konstrukcje myślowe, uważane przez chorego za prawdziwe; najczęściej są to myśli absurdalne, tzw urojenia nihilistyczne - chorzy twierdzą, że nie żyją lub jakaś część ich ciała obumarła) oraz omamy (halucynacje, mogą być: wzrokowe, słuchowe, dotykowe, smakowe, węchowe) słuchowe i wzrokowe.
2. Osłabienie tempa procesów myślowych i ruchowych.
Może się ono objawiać spowolnieniem tempa myślenia i kojarzenia, osłabieniem pamięci. Chorzy ci zaczynają się wolniej poruszać (chodzi tu zarówno o chodzenie czy czynności wykonywane rękami, jak i o spowolnienie i ściszenie mowy). Niekiedy zdarza się, że zupełnie zamierają w bezruchu. Stan taki nazywamy osłupieniem. Bywa jednak, że u chorych pojawia się nadmierne ożywienie ruchowe i niepokój. Osłupienie i nadmierne pobudzenie ruchowe mogą występować naprzemiennie.
3. Objawy depresji z różnych układów i narządów oraz zaburzenia rytmów biologicznych (bezsenność, lub wręcz odwrotnie nadmierna senność) – tak zwane objawy somatyczne.
Do jednych z poważniejszych dolegliwości u chorych na depresję możemy zaliczyć: zaburzenia snu (od bezsenności poprzez częste budzenie się w nocy, do nadmiernej senności w ciagu dnia i nocy (samopoczucie poprawia się w biegiem dnia, najgorzej jest rano). Do tego dochodzi utrata apetytu, spadek lub przyrost masy ciała. Do objawów o mniejszym nasileniu należą: zaburzenia miesiączkowania (brak miesiączki, nieregularne krwawienia miesiączkowe), bóle głowy i karku, potylicy (tak zwane „opasujące bóle głowy”), a także zaparcia i wysychanie błon śluzowych (suchość w jamie ustnej, suche i piekące oczy) oraz spadek libido.
4. Lęk w depresji
Jest w depresji objawem stałym, utrzymującym się nieustannie. Wykazuje falujący przebieg. Może osiągać różne nasilenie (od lęku niewielkiego stopnia do ataków paniki włącznie). Chorzy często „lokalizują” go, między innymi w okolicy serca czy w brzuchu. Nie znaleziono jednoznacznej przyczyny jego występowania. Towarzyszy chorym przez cały czas trwania choroby.
Do objawów mniej charakterystycznych obserwowanych w przebiegu depresji należą także:
Dysforia (zjawisko dosyć powszechne, objawiające się zniecierpliwieniem, rozdrażnieniem, gniewem; często bywa źródłem autoagresji i prób samobójczych)
Tak zwane „sądy depresyjne” – należą do zaburzeń myślenia; przejawiają się negatywnymi opiniami o sobie, własnej przyszłości, zdrowiu i postępowaniu; chorzy pesymistycznie oceniają zarówno swoją sytuację obecną, jak i perspektywy życiowe.
Myśli lub czynności natrętne (uporczywe myśli pojawiające się wbrew woli chorego, jak również pojawiający się przymus wykonania i powtarzania jakiejś czynności) – obserwowane rzadziej od pozostałych objawów; zwykle o treściach nasilających poczucie bezwartościowości chorego
Zaburzenia funkcjonowania w grupie społecznej (rodzinie, miejscu pracy) – zwykle spowodowane spadkiem zainteresowania otaczającym światem; może prowadzić do całkowitego zerwania kontaktu z otoczeniem.
Uczucie ciągłego zmęczenia
Przebieg depresji u poszczególnych chorych jest różny. Nasilenie objawów bywa też różne w każdym nawrocie depresji u jednego pacjenta. Wiek odgrywa tu rolę. Mianowicie osób młodych depresja częściej przebiega łagodnie, natomiast w wieku późniejszym choroba przybiera na sile. Epizod depresyjny może trwać różnie długo – od kilku dni do kilku tygodni, miesięcy, a nawet lat.
Subskrybuj:
Posty (Atom)