Na początku trwania związku partnerzy postrzegają siebie bardzo pozytywnie. Czas spędzają głównie na przyjemnych doświadczeniach, ale w miarę jego upływu dawniej narzeczeni, a obecnie małżonkowie, mogą coraz mniej chwil spędzać wyłącznie na przyjemnościach. Warto zwrócić uwagę na fakt, że w początkowej fazie rozwoju związku narzeczeni starają się dostrzegać jedynie to, co ich łączy. Jednakże w każdym związku kończy się okres miesiąca miodowego. Wówczas bardzo ważna staje się zdolność radzenia sobie z problemami życia codziennego i pełnienie roli partnera, a później także i rodzica. Często, kiedy w małżeństwie pojawiają się trudności, partnerzy obwiniają się wzajemnie o ich spowodowanie. Jeden z partnerów uważa, że to z tym drugim jest coś "nie w porządku", a jego zadaniem jest "doprowadzić go do porządku". "Doprowadzenie do porządku" czynią przy pomocy perswazji, robienia wyrzutów, krytyki, gróźb. Najczęstszą reakcją na powyższe jest: milczenie, bierna agresja, zacięty opór, obrona przez krytykę, sarkazm, wyrzuty i groźby. W chwili, gdy partnerzy chcą zmienić zachowanie "tego drugiego", stają się dla siebie wrogami. W małżeństwie zamiast do partnerstwa dochodzi do dominacji jednego z małżonków, utraty zaufania, niedotrzymywania obietnic, braku poczucia bliskości - zarówno w sferze emocjonalnej, jak i seksualnej.
Problemy małżeńskie dotyczą głównie sfery seksualnej, finansów i komunikacji interpersonalnej. Jeżeli trudności nie zostaną rozwiązane, pojawia się poczucie osamotnienia, następuje izolowanie się partnerów od siebie. W tej sytuacji małżonkowie szukają wsparcia emocjonalnego u innych osób, co często prowadzi do zdrady lub rozpadu związku. Dodatkowym źródłem problemów małżeńskich jest sposób, w jaki partnerzy starają się egzekwować swoje oczekiwania, hierarchia wartości, jaką się kierują, kontakty z rodziną, pochodzenie, stosunek do religii.
Jak podaje V. Satir w swojej książce "Rodzina, tu powstaje człowiek", w rodzinach pełnych życia, zapewniających wsparcie i poczucie bezpieczeństwa, można zaobserwować:
- wysokie poczucie własnej wartości jej członków
- bezpośrednią, jasną, precyzyjną i szczerą komunikację
- elastyczne, ludzkie, stosowane i podlegające negocjacjom zasady
- otwarte, pełne ufności i dobrowolne relacje łączące rodzinę ze społeczeństwem.
Natomiast we wszystkich rodzinach, w których występują problemy, obserwujemy:
- niskie poczucie własnej wartości jej członków
- niebezpośrednią, niejasną i nie do końca szczerą komunikację
- sztywne, nieludzkie, nie podlegające negocjacji zasady
- pełne lęku, zarzutów i ustępstw relacje łączące rodzinę ze społeczeństwem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz